Przed laty toczył się pewien proces sądowoadministracyjny (a właściwie dwa procesy), który dotyczył stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej m.in. z uwagi na brak właściwości miejscowej organu podatkowego. Do spraw, w których maczało się własne pióro, należy podchodzić z dystansem, tym bardziej, gdy finał całej sprawy okazał się dla klienta happy endem. O pozytywnym finale sprawy dowiedziałem się właściwie przez przypadek, sprawdzając sygnaturę akt sprawy sądu pierwszej instancji, po 7 latach od wydania przez NSA prawomocnego wyroku. Ale po kolei.
Początek historii – rok 2008
Do kancelarii adwokackiej zgłosił się klient ze sprawą podatkową – decyzja dotyczyła podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 rok. Druga decyzja dotyczyła odsetek od zaległości podatkowych również w podatku dochodowym za 2000 rok. Etap postępowania, na którym kancelaria przejęła sprawę, to postępowanie sądowoadministracyjne przed sądem pierwszej instancji (WSA w Gliwicach). Skarga została już złożona do tego Sądu. Rolą kancelarii było ewentualne uzupełnienie argumentacji skargi, którą klient wniósł do sądu osobiście.
Zarzuty skargi do WSA w Gliwicach
Główny zarzut skargi dotyczył pominięcia w postępowaniu wymiarowym przed urzędem skarbowym (a więc w postępowaniu przed organem pierwszej instancji) strony postępowania. Decyzja wymiarowa wydana przez urząd skarbowy została bowiem skierowana nie do strony postępowania, a do jej rzekomego pełnomocnika. Decyzja urzędu skarbowego została doręczenia w trybie z art. 150 § 4 Ordynacji podatkowej, tzn. nikt nie odebrał jej z poczty. Po dwukrotnym awizowaniu uznana została za doręczoną pełnomocnikowi strony postępowania. Rzekomy pełnomocnik to córka strony postępowania, zaś adres, na który decyzja została wysłana, był taki sam zarówno dla strony postępowania (ojca), jak i dla pełnomocnika (córki).
Postanowienie Izby Skarbowej – odwołanie wniesione po terminie
Izba skarbowa uznała, że odwołanie zostało wniesione kilka miesięcy po doręczeniu “pełnomocnikowi” decyzji urzędu skarbowego. W konsekwencji organ drugiej instancji stwierdził, że odwołanie zostało wniesione po terminie i wydał postanowienie o uchybieniu terminowi do wniesienia odwołania (art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej).
Linia obrony podatnika
Jak już wcześniej wspomniałem, głównym zarzutem wobec zaskarżonego do WSA w Gliwicach postanowienia Izby Skarbowej był zarzut pominięcia strony postępowania przy doręczeniu decyzji wymiarowej urzędu skarbowego. Wynikało to z niezłożenia do akt tego konkretnego postępowania podatkowego pełnomocnictwa lub jego odpisu. I rzeczywiście tak było. Cała argumentacja, mająca podważać słuszność pozostawienia odwołania bez rozpoznania, w gruncie rzeczy opierała się na pominięciu strony postępowania i błędnym przyjęciu, że w postępowaniu podatkowym przed urzędem skarbowym strona postępowania była reprezentowana przez pełnomocnika. Pełnomocnictwo ogólne w formie aktu notarialnego, z bardzo szerokim zakresem reprezentacji, rzeczywiście zostało kiedyś złożone przez podatnika, który był stroną tego postępowania podatkowego, ale przy okazji zupełnie innej sprawy podatkowej, która była prowadzona kilka lat wcześniej. Pełnomocnictwo ogólne znajdujące się w tzw. teczce ogólnej podatnika w urzędzie skarbowym zostało po prostu “wrzucone” przez urzędnika do tego konkretnego postępowania podatkowego.
Aplikant adwokacki – analiza sprawy i nowe zarzuty (styczeń 2008)
Sprawę tą do przeanalizowania otrzymał aplikant adwokacki. Dostrzegł on uchybienie prawa materialnego, które jego zdaniem miało miejsce w postępowaniu przed urzędem skarbowym. Chodziło mianowicie o brak właściwości miejscowej urzędu skarbowego, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Przed wszczęciem postępowania podatkowego, ale już po zakończeniu roku podatkowego, którego dotyczyło to zobowiązanie podatkowe (PIT za 2000 r.), strona postępowania podatkowego zmieniła miejsce zamieszkania. Co najważniejsze, o zdarzeniu tym został poinformowany urząd skarbowy, który był dotychczas właściwy w sprawach podatkowych tego podatnika. Pomimo tego, to właśnie ten urząd skarbowy wszczął postępowanie podatkowe i zakończył je wydaniem decyzji podatkowej. Z analizy prawnej, którą przygotował aplikant adwokacki, wynikało, że skargę do WSA należy uzupełnić o argumentację dotyczącą naruszenia w postępowaniu przed organem pierwszej instancji art. 15 § 1 w związku z art. 17 § 1 i art. 18a Ordynacji podatkowej.
Zmiana miejsca zamieszkania po roku podatkowym, w którym powstało zobowiązanie
Dla lepszego wyjaśnienia, o co właściwie chodziło w tej sprawie, przytaczam fragment analizy prawnej, którą sporządził wówczas aplikant adwokacki:
Dla określenia właściwości miejscowej kluczowym przepisem jest art. 17 Ordynacji podatkowej. Stanowi on że: jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, właściwość miejscową organów podatkowych ustala się według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika, płatnika, inkasenta lub podmiotu wymienionego w art. 133 § 2. Przepis ten będzie mieć kolosalne znaczenie w przypadku zmiany właściwości miejscowej organu podatkowego po zakończeniu roku podatkowego. W przedmiotowej sprawie zdarzenie takie miało właśnie miejsce, to znaczy ze względu na zmianę miejsca zamieszkania podatnika w roku podatkowym 2006, doszło do zmiany właściwości miejscowej organu podatkowego właściwego do prowadzenia postępowania podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Dodać należy że w przedmiotowej sprawie zmiana właściwości miejscowej organu do prowadzenia postępowania podatkowego miała miejsce w 2006 r., a postępowanie to dotyczyło zobowiązania podatkowego powstałego w roku podatkowym 2000. W związku z tym nie będą miały tutaj zastosowania przepisy regulujące zmianę właściwości miejscowej w trakcie roku podatkowego dotyczące zobowiązania podatkowego powstającego w tym właśnie roku podatkowym – w szczególności chodzi tutaj o przepis art. 18 Ordynacji podatkowej. Tym bardziej nie będą miały zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Finansów regulujące szczegółowo zmianę właściwości miejscowej organów podatkowych w trakcie roku podatkowego – wydane na podstawie tego przepisu art. 18 § 2 Ordynacji Podatkowej. W przedmiotowej sprawie zastosowany powinien być przede wszystkim przepis art. 18a Ordynacji podatkowej, mówiący że: jeżeli po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego nastąpi zdarzenie powodujące zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego, organem podatkowym właściwym miejscowo w sprawach dotyczących poprzednich lat podatkowych lub innych okresów rozliczeniowych jest organ właściwy po zaistnieniu tych zdarzeń, z zastrzeżeniem art. 18b.
Adwokat prowadzący sprawę uznał, że powyższe uwagi aplikanta zasługują na uwzględnienie i wniósł stosowne pismo do WSA w Gliwicach. Skarga została więc uzupełniona o nową argumentację niepodniesioną wcześniej przez stronę postępowania. Jednakże argumentacja ta była tylko niewielkim fragmentem całości wywodu prawnego, który głównie koncentrował się na naruszeniu przepisów postępowania dotyczącego pominięcia strony postępowania przy doręczaniu decyzji oraz błędnym uznaniu przez organy podatkowe, że strona reprezentowana była przez pełnomocnika.
Wyrok WSA z 7 lipca 2008 roku, I SA/Gl 712/07
Wyrokiem z dnia 7 lipca 2008 r., I SA/Gl 712/07, WSA w Gliwicach oddalił skargę podatnika. Fragment uzasadnienia przytaczam niżej:
Odnosząc się do zarzutu naruszenia właściwości miejscowej przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. wyjaśnić należy, iż zmiana miejsca zamieszkania podatnika od dnia 17 lipca 2006 r. (z K. do W.) – pozostaje bez wpływu na postępowanie prowadzone przez ten organ w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2000. Zgodnie bowiem z treścią art. 18 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli w trakcie roku podatkowego nastąpi zdarzenie powodujące zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego, organem właściwym miejscowo pozostaje ten organ, który był właściwy w pierwszym dniu roku podatkowego lub okresu rozliczeniowego. Ponadto, z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. 165, poz. 1371) wynika, że po zmianie miejsca zamieszkania w trakcie roku podatkowego, wyznaczenie nowego naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawie podatku dochodowego należnego za dany rok może nastąpić najwcześniej w ostatnim dniu tego roku (chyba, że w tych sprawach zostało wszczęte postępowanie podatkowe). Powyższe regulacje wskazują jednoznacznie, iż Drugi Urząd Skarbowy w K. był organem właściwym miejscowo do wszczęcia (w dniu 16 sierpnia 2006 r.), prowadzenia i wydania decyzji wymiarowej za rok 2000 r. skoro zmiana miejsca zamieszkania strony nastąpiła w trakcie roku 2006 (a nie od 1 stycznia 2006 r.).
Pierwsza skarga kasacyjna do NSA – tryb zwyczajny postępowania podatkowego
Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r. został zaskarżony skargą kasacyjną do NSA. Skargę kasacyjną sporządził oraz podpisał adwokat reprezentujący podatnika w postępowaniu przed WSA. Postanowieniem z dnia 20 października 2008 r., I SA/Gl 712/07, WSA w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną z uwagi na nieuiszczenie przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokata) opłaty od skargi kasacyjnej. W roku 2008 r. obowiązywał jeszcze art. 221 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jego brzmienie było następujące:
Pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej.
Skarga kasacyjna podlegała opłacie stałej, gdyż nie dotyczyła decyzji wymiarowej, a postanowienia o uchybieniu terminowi do wniesienia odwołania. Kwestia wpisu stałego została przeoczona, z uwagi na wielość oraz obszerność zarzutów sformułowanych w pismach procesowych w postępowaniu przed WSA w Gliwicach. Co ciekawe, sentencja wyroku WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r. została również błędnie zredagowana. Proszę spojrzeć:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, Sędziowie NSA Przemysław Dumana, Małgorzata Wolf-Mendecka (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi R. O. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia […] nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę
Moim zdaniem nie była to sprawa w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Sprawa ta dotyczyła bowiem niedopuszczalności odwołania z uwagi na wniesienie go po terminie. Izba skarbowa nie badała merytorycznie sprawy w zakresie wymiaru podatku, a wyłącznie dopuszczalność odwołania od decyzji urzędu skarbowego. Ale co może sąd, nie możne profesjonalny pełnomocnik. Negatywne konsekwencje odrzucenia skargi kasacyjnej obciążą wyłącznie jego.
Zaskarżenie postanowienia WSA o odrzuceniu skargi kasacyjnej
Zażalenie na postanowienie WSA w Gliwicach o odrzuceniu skargi kasacyjnej okazało się nieskuteczne. Przy wówczas obowiązującym art. 221 p.p.s.a. nie było żadnych szans powodzenia. NSA postanowieniem z dnia 17 grudnia 2008 r. oddalił zażalenie (II FZ 576/08).
Swoją drogą zawsze dziwiło mnie to, że w p.p.s.a. profesjonalnym pełnomocnikiem był adwokat oraz radca prawny, a nie był nim doradca podatkowy. Gdyby ową skargę kasacyjną złożył doradca podatkowy, zostałby on wezwany przez WSA w Gliwicach do zapłaty wpisu stałego od skargi kasacyjnej (doradca podatkowy nie był traktowany jako profesjonalny pełnomocnik, co wiązało się m.in. z mniej dolegliwymi skutkami, w przypadku błędów fiskalnych przy wnoszeniu skarg lub skarg kasacyjnych).
Druga runda, czyli… wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji urzędu skarbowego
Po uprawomocnieniu się wyroku WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r. adwokat prowadzący wcześniej sprawę złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowej urzędu skarbowego. Izba skarbowa w Katowicach, jako organ pierwszej instancji odmówiła stwierdzenia nieważności decyzji urzędu skarbowego. Z uzasadnienia:
Decyzją z dnia […] r., nr […] organ podatkowy pierwszej instancji, po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku odmówił stwierdzenia nieważności powyższej decyzji. W uzasadnieniu wskazano, iż w rozpatrywanym przypadku brak jest podstaw do uznania, iż decyzję ostateczną wydano naruszeniem przepisów o właściwości (art. 247 § 1 pkt 1 O.p.)…
Po wniesieniu odwołania, Izba Skarbowa w Katowicach utrzymała w mocy swoją wcześniejszą decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej urzędu skarbowego.
Skarga do WSA – tryb nadzwyczajny o stwierdzenie nieważności decyzji
Każda osoba, która profesjonalnie zajmuje się prawem podatkowym, doskonale zdaje sobie sprawę z marnych szans powodzenia skargi, której przedmiotem jest zbadanie ponownie przez WSA właściwie tej samej sprawy, która wcześniej została prawomocnie osądzona przez ten sam WSA. Skargę do WSA została wniesiona przez innego adwokata. Wynikało to wyłącznie z tego, że adwokat prowadzący sprawę wcześniej zmarł. Faktycznie sprawą zajmowała się nadal ta sama kancelaria adwokacka, w tym ten sam aplikant adwokacki, który wcześniej przygotowywał dodatkową argumentację w sprawie.
Pierwsza rozprawa przed WSA w Gliwicach – sprawa o stwierdzenie nieważności decyzji
Na rozprawę przed WSA w Gliwicach ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w Katowicach odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej urzędu skarbowego wysłany został ten właśnie aplikant adwokacki. Na wokandzie nazwiska sędziów. W składzie jako sędzia sprawozdawca ten sam sędzia, który był sprawozdawcą w poprzednim postępowaniu zakończonym wyrokiem z 7 lipca 2008 r. Jest nieprawdopodobne, aby ten sam sędzia, który wcześniej wyraził takie, a nie inne stanowisko w tej samej sprawie zmienił je. W takiej oto sytuacji podatnik był bez jakichkolwiek szans na wygraną przed WSA.
Wniosek o wyłączenie sędziego sprawozdawcy
Aplikant adwokacki na rozprawie złożył wniosek o wyłącznie ze składu WSA w Gliwicach sędziego sprawozdawcy, który wcześniej był sprawozdawcą w sprawie I SA/Gl 712/07 (obecnie przesłanka do wyłączenia sędziego z mocy ustawy na podstawie art. 18 § 1 pkt 6a p.p.s.a. Po zaprotokołowaniu wniosku aplikanta i odroczeniu rozprawy w celu rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego, już wychodząc z sali rozpraw, aplikant adwokacki z ust sędziego sprawozdawcy usłyszał mniej więcej tego rodzaju zdanie: Tak czy siak, wyrok w tej sprawie zapadnie taki, jaki ma zapaść. Zdanie to należało odczytywać w ten sposób, że wyrok właściwie został już wydany i wszelkie próby walki podatnika i tak będą nieskuteczne.
Postanowienie WSA o wyłączeniu z orzekania sędziego sprawozdawcy
Postanowieniem z dnia 24 maja 2010 r., I SA/Gl 195/10, WSA w Gliwicach wyłączył ze składu orzekającego sędziego sprawozdawcę, który wcześniej był również sprawozdawcą w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r.
Druga rozprawa przed WSA – sprawa o stwierdzenie nieważności decyzji
Na drugiej rozprawie, która miała miejsce w dniu 21 września 2010 r. podatnika reprezentował aplikant adwokacki. W mowie końcowej próbował przekonać sędziów o tym, że przedmiot wcześniejszej sprawy zakończonej prawomocnym wyrokiem WSA w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r. był inny niż przedmiot obecnej sprawy. W ocenie pełnomocnika WSA w Gliwicach, rozpoznający obecną sprawę, nie jest związany wcześniejszym prawomocnym wyrokiem WSA w Gliwicach. Innymi słowy aplikant argumentował, że nie powinna mieć zastosowania w tej sprawie reguła wynikająca z art. 170 p.p.s.a.:
[Art. 170 p.p.s.a.]
Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.
ponieważ:
[Art. 171 p.p.s.a.]
Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.
zaś przedmiotem rozstrzygnięcia w poprzedniej sprawie była nie decyzja wymiarowa urzędu skarbowego, a postanowienie izby skarbowej o wniesieniu odwołania po terminie.
Wyrok WSA z dnia 4 października 2010 r., I SA/Gl 195/10
Wyrokiem z dnia 4 października 2010 r., I SA/Gl 195/10, WSA w Gliwicach oddalił skargę podatnika na decyzję Izby Skarbowej. Fragment uzasadnienia tego wyroku:
Istotą zaś niniejszej sprawy jest ocena, czy organ podatkowy pierwszej instancji był uprawniony do skierowania decyzji na adres córki skarżącego – A. O. zgodnie z treścią art. 145 § 2 O.p. Kolejnym zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia jest kwestia oceny, czy Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K. był organem właściwym miejscowo do wszczęcia i prowadzenia postępowania oraz wydania decyzji wymiarowej za rok 2000. Kwestie te były przedmiotem oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który w prawomocnym, powołanym wyżej wyroku przesądził o tym, że w chwili dokonania spornego doręczenia A. O. była umocowana do odbioru korespondencji kierowanej do R.O., a zatem decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia […] 2006 r. została doręczona skutecznie pełnomocnikowi skarżącego w trybie art. 150 O.p. W uzasadnieniu tego wyroku wskazano także jednoznacznie, że Drugi Urząd Skarbowy w K. był organem właściwym miejscowo do wszczęcia, prowadzenia i wydania decyzji wymiarowej za rok 2000, albowiem zmiana miejsca zamieszkania podatnika od dnia […] 2006 r. pozostaje bez wpływu na postępowanie prowadzone przez ten organ w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2000.
W konsekwencji, zawarte w skardze zarzuty rażącego naruszenia prawa w świetle powyższych ustaleń uznać należy za chybione. Dotyczą one bowiem zagadnień związanych z kwestią doręczenia decyzji z dnia […] r. oraz właściwości miejscowej Naczelnika Urzędu Skarbowego w K., który wydał tę decyzję, a więc kwestii, do których odniósł się Sąd w wyroku z dnia 7 lipca 2008 r. Uznać więc należy, że skoro w uzasadnieniu prawomocnego wyroku wskazano, że decyzja z dnia […] r. została doręczona skutecznie pełnomocnikowi skarżącego, a organ wydający tę decyzję był właściwy miejscowo, zatem stanowisko to korzysta z powagi rzeczy osądzonej.
Skarga kasacyjna od wyroku WSA z dnia 4 października 2010 r., I SA/Gl 195/10 – sprawa o stwierdzenie nieważności decyzji
Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Gliwicach z dnia 4 października 2010 r. przygotowywał aplikant adwokacki, który wcześniej brał udział w rozprawach przed WSA w Gliwicach i przygotowywał uzupełnienie argumentacji prawnej. Skarga kasacyjna opierała się właściwie na takiej samej argumentacji co poprzednio. Jej bazą była argumentacja nieżyjącego już adwokata wyrażona we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji uzupełniona o odpowiednie uzasadnienie, która musiała znaleźć się z skardze kasacyjnej do NSA. Wiara w powodzenie skargi kasacyjnej była minimalna, a prawdę powiedziawszy… żadna. Pomimo to skarga kasacyjna została przygotowana i wniesiona do NSA.
Wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2012 r., II FSK 133/11, sprawa o stwierdzenie nieważności decyzji
Po latach były już aplikant adwokacki, a obecnie adwokat, sprawdził w bazie orzeczeń sądów administracyjnych CBOSA sygnaturę I SA/Gl 195/10. Ku swojemu zdumieniu, zobaczył, że NSA… uchylił wyrok WSA w Gliwicach z dnia 4 października 2010 r., I SA/Gl 195/10. Trafny okazał się pierwszy zarzut skargi kasacyjnej, dotyczący braku właściwości miejscowej urzędu skarbowego. Przytaczam fragment uzasadnienia wyroku NSA z dnia 21 sierpnia 2012 r., II FSK 133/11:
Postępowanie w sprawie, w której wydano objętą wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzję z dnia 16 listopada 206 r., dotyczyło należności podatkowych okresu rozliczeniowego w postaci roku podatkowego – 2000. W tym okresie podatkowym, to jest w 2000 r., nie nastąpiło zdarzenie powodujące zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego. Rok 2006, w którym wszczęto postępowanie podatkowe i wydano decyzję podatkową za rok 2000, był okresem podatkowym mającym miejsce niewątpliwie po zakończeniu rozliczanego podatkowo roku 2000. To właśnie w 2006 r., a więc po zakończeniu rozliczanego podatkowo roku podatkowego 2000, nastąpiło zdarzenie powodujące zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego. Zastosowanie znajduje więc art. 18a Ordynacji podatkowej, który stanowi o zdarzeniach mających miejsce po zakończeniu roku podatkowego, o którym mowa w art. 18 § 1 w zw. z art. 17 § 1 Ordynacji podatkowej. W sytuacji określonej w art. 18a organem podatkowym właściwym miejscowo w sprawach dotyczących poprzednich lat podatkowych lub innych okresów rozliczeniowych jest organ właściwy po zaistnieniu zdarzeń w przepisie tym wskazanych, to jest po nastąpieniu zdarzeń powodujących zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego (tak samo – A. Kabat w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2011 r., s. 149). Jeżeli więc skarżący w dniu 17 lipca 2006 r., przed wszczęciem – postanowieniem z dnia 6 września 2006 r. – postępowania w odniesieniu do należności roku 2000 zmienił miejsce zamieszkania na nieznajdujące się we właściwości miejscowej Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K., organ ten, zgodnie z art. 18a Ordynacji podatkowej, nie był organem właściwym miejscowo w sprawie.
Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wiążą oceny prawne dotyczące właściwości wymienionego organu podatkowego wyrażone w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 713/07. Na podstawie art. 170 i art. 171 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest tylko rozstrzygnięciem powołanego wyroku, którym oddalona została skarga na postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W sprawie nie ma też zastosowania art. 153 p.p.s.a., ponieważ na skutek oddalenia skargi postępowanie w przedmiocie terminu do wniesienia odwołania nie było ponawiane, ponadto sprawa niniejsza dotyczy innego przedmiotu aniżeli rozstrzygniętego wyrokiem z dnia 7 lipca 2008 r.
Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w sprawie niniejszej Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy art. 17 § 1, art. 18 § 1 i art. 18a Ordynacji podatkowej poprzez nieprawidłową ocenę możliwości ich zastosowania oraz błędną wykładnię, co, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., uzasadniało uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temuż sądowi do ponownego rozpoznania.
Finał historii – rok 2019
Po latach moje zaskoczenie było ogromne. W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji wygrać sprawę przed NSA pomimo wcześniejszego wyroku WSA w Gliwicach 7 lipca 2008 r., pomimo przegranej przed WSA w Gliwicach w sprawie o stwierdzenie nieważności. Czasami należy walczyć konsekwentnie do końca. Szkoda, że adwokat, który prowadził sprawę nie poznał nigdy jej końcowego wyniku. Pomimo błędu, który popełnił (nieuiszczenie wpisu stałego od skargi kasacyjnej)… miał rację. Kiedyś w oświadczeniu do klienta (po odrzuceniu skargi kasacyjnej w pierwszej sprawie) napisał: „sprawę tą wygrałbym przed NSA”. I miał rację, wygrałby ją. Z tą drobną uwagą, że dzięki aplikantowi adwokackiemu, który dostrzegł naruszenie prawa w zakresie braku właściwości miejscowej urzędu skarbowego, który wydał decyzję wymiarową.
✉ msz@szymalazaremba.pl
- Ewidencja IP Box - 12/04/2023
- Opłata od skargi kasacyjnej do NSA - 27/03/2023
- Odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania podatkowe spółki z o.o. - 14/02/2023